Natale

A a cara memoria di Prete G. PAGANI

Pare tuttu un presepiu u paisolu
è ogni casetta nera face lume ;
accheta i so rambusci ancu lu fiume
è l’orfanellu accheta lu so dolu.

A notte, stimperata da i fuconi,
hà scioltu à infermi è vechji le so membre.
L’arburi, inghirlandati da dicembre
spimpillanu à u luciore d’i lampioni.

Ma più splendenu l’ochji d’i zitelli
chì mai eranu esciuti à un’ora tale.
I grandi inzitelliscenu. Hè Natale.
L’omi - oh, dolce bugia – sò fratelli.

Ombre longhe trà stelle pelegrine,
ci n’andemu à u ritrovu di l’infante
chì porghje à tutti le manucce sante
da un altare d’alegre musuline.

O sebbiati i luntani aduratori
chì u cuntemplonu prima in quella stalla !
E Maria cusì bianca, chì à guardalla
si strughjia lu core à li pastori !

Pace. Pace. Da e volte di u celente
l’anghjuli, a picce, aprianu lu volu.
E u Bambinu ridia, non più solu,
è a so risa era l’alba d’Oriente.

L’alti cedri di u Libanu, à la voce
di a Lege nova, ansciavanu di gioia.
E nimu ancu sapia chì lu boia
S’era impustatu per zuccà la croce.

Pace. Pace. U Bambinu chì a ci indetta
sempre ritorna. E Cristu sempre more.
Malavviatu, o patria di u mio core,
chì ti ludò per terra di vindetta !

Ancu noi emu accoltu u Salvatore
chì purtava è cheria a fratellanza.
Ma, servi cechi di a tremenda usanza,
emu persu a nuzione di l’amore.

Quandu finisceranu e nostre lotte ?
Un pò esse stasera ? Oh, chì u destinu
di a Corsica sia Pace, è lu Bambinu
ride ancu à noi in sta beata notte.

Quì, duve San Francescu tuccò riva,
duv’ellu predicò San Leunardu,
chì Gesù regni è u so tranquillu sguardu
mondi, o vindetta, la to lebbra viva !

Anton Francescu FILIPPINI